Dermân arardım derdime Derdim bana dermân imiş. Burhân arardım kendime Aslım bana burhân imiş.

Sağım solum gözler idim Dost yüzünü görsem deyü Taşralarda arar idim Ol cân içinde cân imiş.

Öyle sanırdın ayrıyım Dost gayrıdır ben gayrıyım Benden görüp işiteni Bildim ki o cânan imiş.

Savm u selât u hacc ile Sanma biter zâhid işin İnsân-ı kâmil olmağa Lâzım olan irfan imiş.

Kandan gelir yolun senin Ya nereye vârır menzilin Nerden gelip gittiğini Anlamayan hayvân imiş.

Mürşid gerektir bildire Hakk´a sana hakk-al-yakîn Mürşidlî olmayanların Bildikleri günam imiş.

Her mürşide verme gönül Yolunu sarpa uğratır Mürşidi kâmil olanın Gayet yolu âsan imiş.

İşit Niyâzî´nin sözün Gizlemez aslâ Hak yüzün Hak´dan ıyan bir nesne yok Gözsüzlere pinhan imiş.

Bu şiirin incelkenmesi gerek