Bir adı yoktu sensizliğin
Boş gemiler geçerdi limanlardan
Günbatımı hep aynı yollara vururdu
Mecburiyetlere sığınan bir tek sensizliğimdi
Hasret türküleri söylenmezdi
El ele tutuştuğumuz sokaklarda
Şairler de benim gibi aşık
Benim gibi hayalperest olur sanırdım
Bir düş gemisiydi yaşadığım
Her şey yerli yerindeydi
Birazdan kapı çalacak
Ben geldim diyeceksin
Zaman sensizliğin tam ortası
Papatyalar güneşi özlemiş olmalı
Neden kış ayları bu kadar uzun sürer ki
Susamışlığım bir yaza, bir de sana
Kırık dökük anılarım var şimdi
Hatırlamaya dayanamadığım
Ama atmaya da kıyamadığım
Hınzırca gülüşlerin bende kaldı
Küçük tebessümlerini iade ediyorum
Zaman sensizliğin tam ortası
Ve bir adı yok sensizliğin...
