Değmez ne çok aşk için harcıyoruz yüreklerimizin nefesini...
Ne çok aşk sözcüğü söylüyoruz bazen,
Sanki hayatımız bunun üzerine kurulu gibi...
Ne çok yansıyoruz, ne çok yanılıyoruz ve ne çok yok oluyoruz!!
İnsanların gözbebeklerinde...
Değmez ne çok aşk için ipotek ettiriyoruz yüreklerimizin değerini...
Ne çok borçlanıyoruz karşılıksız aşk senetlerine...
Sahte paralar gibi sahte insanlar da gidiyormuş aşk alışverişlerinde..
Belki de parayı bir türlü sevemediğimiz için ayırt edemiyoruz sahtesini...
Ne paranın, ne insanın, ne de aşkın...
Ne çok kavruluyoruz iç yangınlarımızda...
Her defasında göz bebeklerimizde başlıyor aşk yangını,
Bir tek kıvılcım ile alevlerin komşu evlere sıçraması gibi .
Kısa sürede tüm bedenimize yayılıyor...
Değmez ne çok aşk için solduruyoruz içimizdeki bahar çiçeklerini...
Kopartılsa bile yerinden, her bahar yeniden açacağını biliyoruz aslında...
Her şeye rağmen bu umut değil mi bize?
Değmez ne çok aşk için yoruyoruz yüreklerimizi..
Kavgadan yeni çıkmış delikanlı,
Geç kaldığı için evine telaşla dönen genç kız,
Plastik topunun peşinden gün boyu koşturan çocuk,
Dik merdivenleri çıkan yaşlı bir insan gibi...
Nefes nefese ve yorgun...
Ne çok " seni seviyorum "laf tükeniyor,
Düşünsenize,
Aslında her defasında biz tükenirken...