ZAAF a. (ar. za7). 1. Bir kimseye, bir şeye olan düşkünlük; onlara karşı aşırı bağlılıktan doğan istenç zayıflığı, o kimseye, o şeye karşı koyamama: Büyük oğluna büyük bir zaafı vardı. Ona olan zaafından yararlanıp sana her istediğini yaptırıyor içkiye olan zaafı yıkımına yol açtı —2. Bir kimsenin karşı'koyamadığı, istencini kullanamadığı şey; zayıf nokta: Bir kimsenin zaaflarını bilmek.

—Esk. Zayıflık. || Zaf-ı basar, göz zayıflığı. || Zaf-ı piri, ihtiyarlıktan ileri gelen halsizlik. —Ed. Zaf-ı telif, bir yazının kompozisyon açısından kusurlu olması; düşüncelerin, belli bir mantıksal sıra gözetilmeden sıralanması (takdim ve tehir), söylenmesi gerekenin söylenmemesi (hıfz), söylenmemesi gerekenin ise söylenmesi (zikr).