ZİB a. (fars. zib). Esk.
1. Süs; "Cur'a cü- rğ mey içib zib-i cemal artırdın" (Fuzuli,
XV. yy.).
2. Zib ü fer, süs ve parlaklık. || Zib û ziver, süs.

ZİB a. (ar. zi‘b). Esk.
1. Kurt.
2. Zib-i Yusuf, suçlu olmadığı halde cezalandırılan kimse.

—Esk. tıp. Da-üz-zib, kurt hastalığı; açlık, doymazlık.

—Esk. zool. Zib-i bahri, deniz kurdu denilen yırtıcı bir balık.