YABANİ sıf. (fars. yaban ve -f’den yabani ).
1. Evcil bir türden olmasına karşın evcilleştirilmemiş bir hayvan için kullanılır: Dağlarda başıboş gezen yabani atlar.
2. Doğada kendiliğinden yetişen bitki için kullanılır: Yabani otlar.
3. Yukarda ki iki anlamda hayvan ya da bitki türlerini gösteren birleşik sözcüklerin yapısında yer alır; yaban: Yabani domuz. Yabani nane.
4. İnsana sokulmayan, insandan kaçan bir hayvan için kullanılır: Yabani bir kedi.
5. İnsanları sevmediğinden ya da çekingenliğinden dolayı toplumsal ilişkilerden kaçan ve yalnız bir yaşam süren bir kimse ve onun tutumu için kullanılır; yabanıl: Bu çocuk çok yabani, hiç arkadaşı yok.
6. Kaba, eğitimsiz, görgüsüz insan için kullanılır: Ne yabani adam, bize bir teşekkür bile etmedi.

—Ağ. yet. Yabani fidan. Kendi kendine bitmiş, genç meyve ya da süs ağacı. || Ekilmeden kendiliğinden çekirdekten yetişmiş ve aşı yapılmamış genç ağaç.

—Aşılı ağacın aşılanmasından çıkan sürgün

— Ormanda biten ve başka yere dikilmek üzere çıkarılabilen fidan.

—Ormarıc. Yabani meyve ağacı, ormanlarda ve yol kenarlarında kendiliğinden yetişen ve odunu kereste olarak kullanılan elma, armut, kiraz gibi ağaçlara denir.