YETKİNLİK a. Yetkin olma durumu; yetkin olan bir kimsenin, bir şeyin özelliği.
—Embriyol. Belirli bir bireyoluş süresi içinde, indükleyici bir dokunun etkisiyle, belirli bir bölgenin ya da organın oluşumunu sağlamak üzere olumlu tepki gösteren alıcı bir dokunun anıklığı.

—Fels. Spinoza’ya göre, gerçekliğin mutlak eşanlamlısı ve birebir eşdeğerlisi. (Spi- noza şöyle der: “Gerçeklik ve yetkinlik' ten aynı şeyi anlıyorum" [Etika, 2, Tanım 6].) || Leibniz’e göre' 'somut olarak gerçekliğin, bu gerçekliğe sahip şeylerdeki sınırlarından soyutlanmış olarak düşünülen büyüklüğü. Hiçbir sınırlamanın bulunmadığı yerde, yani Tanrı'da, yetkinlik mutlak olarak sonsuzdur” (Monadoloji, 41). || En yüce yetkinlik, Kant'a göre, Tanrı’ya vergi şey. (Kant şöyle der: "Töz olarak en yüce yetkinlik, yani Tanrı, yani dışsal [pratik akıl bakımından dışsal] yetkinlik, bu varlığın genel olarak bütün erekler için yeterli yatkınlığıdır” [Pratik aklın eleştirisi, 1, 2 (Kritik der praktisehen Vernunft)]; tanrısal yetkinlik Kant'a göre ahlaki doğanın özüdür.)