YÜCEL (Tahsin), türk öykücü, dilbilimci (Elbistan, Kahramanmaraş, 1930). İstanbul Üniversitesi edebiyat fakültesi transız dili ve edebiyatı bölümü'nü bitirdi. Bu bölümde asistan oldu; doçentliğe (1971), profesörlüğe (1978) yükseldi. Öykülerinde özellikle doğup büyüdüğü durgun kasabanın yaşamından izler yansıttı; karmaşalı insan davranışlannı, derinliği ilk bakışta fark edilmeyen kişilikleri sergiledi: Haney yaşamalı (1955, Sait Faik armağanı), Düşlerin ölümü (1959, TDK ödülü), Ben ve öteki (1983). Günlük yaşamın, eğitim, bilim, siyaset çevrelerinin kara mizahını yaptı: Vatandaş (1975), Aykırı öyküler (1989). Fransızca yapıtlarıyla (L'İmaginaire de Bernanos [1969]; Figüres et messages dans la ComĞdie humaine [1972]; Anlatı yerlemleri [Coordonnees narratives, 1979]) yapısalcılık akımına katkıda bulundu; edebiyat yapıtlarının çözümlenmesinde göstergebilim yöntemini uyguladı. Ayrıca bu konuyla ilgili bir el kitabı hazırladı (Yapısalcılık [1982]). Bir süre Türk dil kurumu yönetim kurulu üyeliğinde bulundu (1972-1982); dil devrimiyle ilgili Dil devrimi ve sonuçları (1981) adlı bir yapıtı kaleme aldı. Çeşitli edebiyat ve kültür sorunlarıyla ilgili denemeleri Yazın ve yaşam (1982), Yazının sınırları (1982), Eleştirinin ABC’si (1991) adlı kitaplarında toplanmıştır. 1992 yılında yayımlanan Peygamberin son beş günü adlı romanı ile 1993 Orhan Kemal Roman Armağanı aldı.