VAFİR, VAFİRE sıf. (ar. vefret'ten vafır, dişi. vâfire).Esk.
1. Fazla, çok: "Yaşı vâfir takati yok zerrece" (Ahmedi XIV. yy.).
2. Bol: "Ol arada vâfir altın buldular" (Ahmedi XIV. yy.). Emvali vafire (bol, çok mal).

—Ed. Aruz vezninde dairei mutelife içinde yer alan bahirlerden biri. (Asıl biçimi müfâeletün müfâeletün müfâeletün’dür türk edebiyatında ilgi görmemiştir.)