VAV a. (ar. vâv).
1. Arap abecesinin yirmi altıncı, osmanlı abecesinin yirmi dokuzuncu harfi. Ebcet hesabında 6 sayısının karşılığıdır.
2. Vavı atıfa, atıf vavı; bağlaç: ilm ü irfan. || Vav-ı kasem, genellikle Allah sözcüğünün başına gelerek "... için", "... hakkı için” anlamı kazandırır: V'Allahi (Allah hakkı için), ve-l-kalemi (kalem hakkı için).

—Dilbil. ve Ed. Arapça ve farsça sözcüklerin yazımında vav harfi v, o, ö, u, ü harflerinin bugün karşıladığı sesler için kullanılıyordu. Türkçe sözcüklerdeki o, ö, u, ü sesleriyse “vav"la değil, harekeyle (zemme ya da ötre) gösteriliyordu. XX. yy. başında türkçeye özgü yeni yazım yolları araştırılırken bütün ünlülerin harflerle gösterilmesi gerektiği savunuldu. Milli edebiyat yazarlarının uyguladığı yeni yazıma göre örneğin tûrk sözcüğü arap abecesinin te-re-ke harfleri yerine te-vav-re-ke harfleriyle yazılmaya başlandı. Bu uygulamanın öncülerine Vavh türk diye sataşmalar yapıldı. Yeni türk abecesinde harfin gösterdiği bütün sesler ayrı işaretlerle (v, o, ö, u, ü) yazılmaktadır.