VEHN a. (ar. vehn). Esk.
1. Güçten düşme, güçsüzleşme, gevşeme: "Vatani ve milli duygulara vehn verecek olan bir tek makalesi var mı?" (Y. K. Karaosmanoğlu).
2. Vehn ü halel gelmek, gevşeyip bozulmak: "Ol asırda devletin pek çok esaslarına vehn ü halel geldiği gibi sene-i mâliyesi dahi bu hale girmiştir" (Cevdet Paşa, XIX. yy).

—Esk. tıp. Vehni umumi, vücudun genel olarak güçten düşmesi, halsizlik.