VEKİL a (ar vekâlet'ten vekil}.
1. Bir kimsenin, işini görmesi, onun adına davranması ya da söz alması için yerine bıraktığı ya da yetki verdiği kimse: Toplantıya kendi gitmeyip bir vekil gönderdi. Babam beni vekil tayin etti.
2. Bir yerde asıl memurun yerine geçici olarak çalışan ya da bir memurun yardımcısı olan kimse; muavin: Bakan vekili. Konsolos vekili.
3. Esk. Bakan.

—Huk. Vekâlet sözleşmesine dayanarak başkası adına ve hesabına iş yapan kişi. || Hükümet üyesi, bakan. || Genel vekil, müvekkili adına her türlü işi yapmaya yetkili vekil. (Umumi vekil de denir.) || Özel vekil, belirli bir işin yapılması için kendisine vekâlet verilen kişi. (Hususi vekil de denir.)

—isi. huk. Vekili mukayyet, yetkileri sınırlandırılmış vekil. || Vekili musahhar, mahkemeye gelmeyen ve vekil göndermeyen ya da mahkemeye getirilemeyen davalı adına davayı takip etmek üzere hâkimin atadığı vekil. || Vekili mutlak, yetkileri sınırlanmamış genel vekil.

—Kur. tar. Vekili devlet, Osmanlılar'da ilk zamanlar veziriazam, sonraları sadrazam denilen en yüksek düzeydeki devlet görevlisi için kullanılan unvan. || Vekili mutlak, Osmanlılar’da sadrazamın başka bir unvanı. || Vekili saltanat, Osmanlılar'da yine sadrazamın unvanlarından biri.