VERDİ (Giuseppe), İtalyan besteci (Roncole, Busseto yakınında, Parma eyaleti, 1813-Milano 1901). Yerel orgcu don Pietro Baistrocchi ve Busseto katedrali capella yöneticisi Ferdinando Provesi’nin yanında yetişti; ilk yapıtlarını bu kentin Filarmoni derneği hesabına besteledi ve kentin sanat koruyucusu Antonio Barezzi’den eğitimini Milano'da sürdürmesini sağlayan bir burs aldı. Konservatuvar'ın piyano sınıfında başarı kazanamadı, bununla birlikte Paisiello'nun öğrencisi Vincenzo Lavigna' dan ders aldı ve Haydn’ın Yaratılış senfonisini yönetti. 1836'da koruyucusunun kızıyla evlendi ve Oberto operasını bestelemeye girişti. 1839’da bu yapıt, Scala di Milano'da büyük bir başarı kazandı. Bir acı ve kararsızlık dönemine rağmen (1840' ta karısı ölürken, Un giorno di regno adlı operası da başarısızlığa uğradı), Verdi'nin büyük başarısı sürdü. Nabucco (Milano, 1842) ve I Lombardi (Milano, 1843) operalarıyla, bağımsız bir İtalya’nın sözcüsü durumuna geldi ve ateşli, coşkun romantizmi ve kendiliğinden bir sevecenlikle herkesi etkiledi. Bunun üzerine, kısa sürede çok eşitsiz nitelikte tüm bir dramatik yapıtlar dizisi besteledi ve kendini tüm Avrupa'da tanıttı. 1847’de Ernani ve i Masnadieri, sırasıyla Venedik ve Londra'da, Jerusalem (i Lombardi’nın ikinci değişkesi) Paris’te başarı kazanırken Macbeth (Floransa, 1847), özellikle recitativolar ve ruhbilimsel gerçekçilik düzeyinde, yapıtında son derece belirgin bir ilerlemeyi ortaya koydu. Yorumcusu Giuseppina Strepponi ile, sonunda (1859) evlenmelerine yol açan bir ilişki, Busseto yakınında aldığı bir kır evine çekilmesine yol açtı. Schiller’in yapıtından bestelediği Luisa Miller' den (Napoli, 1849) sonra, V. Hugo’nun Le roi s’amuse (Kral eğleniyor) adlı yapıtından bestelediği Rigoietto’ (Venedik, 1851), il Trovatore’ (Roma, 1853) ve oğul Alexandre Dumas’nın Kamelyalı Kadın (la Dame aux camölias) adlı yapıtından bestelediği la Traviata" (Venedik, 1853) gibi en sevilen üç operasını bu kır evinde hazırladı, işledi ve ortaya koydu. 1855'te, Dünya sergisi çerçevesinde Paris operası ona les VĞpres siciliennes adlı yapıtını ısmarlarken, Venedik ve Roma'da sırasıyla ■ Simon Boccanegra (1857) ve Un ballo in maschera (Bir maskeli balo) sahnelendi. Bu dönemde Verdi'nin, "Vittorio Emanuele Re di İtalia”nın (İtalya kralı Vittorio Emanuele) baş harflerini oluşturan adı, 'İtalyan birliğinin simgesi durumuna geldi. Bağımsızlık savaşından sonra Verdi, ilk İtalyan parlamentosu’nda (1861-1865) milletvekilliği yaptı. Ünü ulusal sınırların çok ötesine yayılırken, Boito ve Ghislanzoni gibi değerli librettoculara başvurdu. Bir yandan orkestraya, Bellini'de olduğu gibi genellikle basit bir eşlikçi rolüne indirgendiği ilk yapıtlarında olduğundan daha büyük bir önem verirken, bir yandan da dikkatini pes seslere yöneltti ve recitativoyla arioso arasında çeşitli değişikliklere uğrayan ezgi çizgisi, daha özgür ve daha sürekli bir duruma geldi. 1862'de Petersburg’da Talihin kudreti (La Forza del destino) oynanırken, Paris'te Macbeth'ın düzeltilmiş değişkesi (1865), ardından Don Carios‘ (1867), Kahire’de Aida oynandı (1871). Shakespeare tiyatrosuna karşı duyduğu ilgiyle, son iki başyapıtı olan Otello" (Milano, 1887) ve Falstaff ’ (1889) operalarını bestelemeye yöneldi. 1893'te Falstaff, Scala di Milano sahnesinde büyük bir başarı kazandı.
içgüdüsel bir dramaturg olarak Verdi, orkestra ve söylemin sürekliliği bakımından etkisinde kaldığı VVagner'in germenciliğine karşı Bellini, Rossini ve Donizet- ti’den aldığı İtalyan geleneğini savundu. Dolaysız romantizmi, psikoloji duygusu ve 1842'de daha Nabucco’da ortaya koyduğu koroyu kullanmaktaki ustalığı onu, XIX. yy. İtalyan müziğinin söz götürmez simgesi durumuna getirdi. Aida'nın yaratılmasıyla Otello'nun yaratılması arasındaki on beş yıl boyunca Verdi, kendini Simon Boccanegra'nın yeniden elden geçirilmesine (1881), Don Carios'un İtalyanca değişkesine verdiyse de, dinsel yapıtların (1874’te Manzoni'nin anısına Ftequiem; 1880'de soprano ve telli çalgılar için Pater noster ve Ave Maria) ve bir telli çalgılar dörtlüsünün (1873) bestelenmesiyle de uğraştı. Son yapıtı bir motetler derlemesiydi (Ouattro pezzi sacri) ve Ave Maria (1889), iki koro için Te Deum (1896), Sta- bat Mater (1897) ve kadınlar korosu için Laudi alla Vergine Maria (1898) motetlerıni içeriyordu.