VEZAİF çoğl. a. (ar. vazife'nin çoğl. ve- zâ’if). Esk. Ödevler, görevler, sorumluluklar: "Emir ile beni nevini öldürmenin İnsana mahsus en tabii vezaiften biri olduğuna o kadar kani idi ki. (Y. K. Karaosmanoğlu).

—İsi. huk. Vezaifi şagire, boşalan ya da boş bırakılan vazife. (Vazife, görevli kişinin ölmesi, görev yapmasına engel bir durumun ortaya çıkması vb. nedenlerle görev boşalır. Yararı kalmayan ya da görevi yapabilecek yetenekte bir kimse bulunamaması nedeniyle boş kalan vazife de vezaifi şagirdir.)