VİHARA a. (oturma anlamında sanskritçe söze.).
1. Hindistan’da yağmur mevsimi dönemi boyunca buddhacı keşişleri barındırmak amacıyla yapılan konutların tümü. (Bk. ansikl. böl.)
2. Tayland'da tapınak, vaaz, düşünü ve dua yeri.

—ANSİkl. Bu konutlar genellikle kaya içine oyulmuş, zengin biçimde süslenmiş ya da çok ince bir biçimde yontulmuş hücrelerden oluşur, düşünüye ayrılan hücreler bir orta avlu çevresinde toplandı. Vihara kompleksi bazen bir stupa da içerirdi. Büyük boyutlar kazanan bazı oturma yerleri mahavihara olarak adlandırılır ve gerçek bir manastır ya da dinsel merkez oluştururdu.