UYUŞUK sıf.
1. Bedenin, duyarlığını, devingenliğim yitirmiş bir bölümü için kullanılır Hastanın bacağı hâlâ uyuşuk
2. Gevşek davranan, gerekli çabayı göstermeyen bir topluluk, bir etkinlik kesimi için kullanılır: Uyuşuk bir yönetim Uyuşuk bir hükümet.

—Patol Kendiliğinden ne ağırlaşma, ne de iyileşme eğilimi gösteren lezyona ya da hastalığa denir.

♦ sıf. ve a. Davranışlarında, eyleminde coşkudan, canlılıktan, enerjiden yoksun bir kimse için kullanılır; miskin, uyuntu: Uyuşuk bir öğrenci. Uyuşuk adam.