TAACCÜP a. (ar. ’aceb’den ta’accûb). Esk.
1. Şaşırma, hayret etme: "Misafirler türlü taaccüb nidaları çıkarmaya başladılar" (R. N. Güntekin).
2. Taaccüb etmek, şaşmak, hayret etmek: "Velhasıl hiçbir şeye şaşmaz, taaccüb etmezdi" (Samipaşazade Sezai, XIX. yy.).