TAADDÜT a. (ar. ’aded'den ta’addüd). Esk.
1. Artma, birden çoğalma.
2. Taaddüd etmek, çoğalmak, sayıca artmak.
3. Taaddüdi ilah, çoktanrıcılık.
—Esk. tıp. Taaddüdi basar, bir şeyi olduğundan fazla olarak görme.
—isi. huk. Taaddüdü ezvaç, bir kadının birden çok erkekle evli olması. (İslam dini, taaddüd-üezvacı yasaklar.)! Taaddüdü zevcat, bir erkeğin aynı zamanda birden çok kadınla evli olması. (Taaddüdü zevcat, islamiyetten önce Araplar arasında yaygındı. İslam dini çok kadınla evlenmeyi kabul etmiş, bunu en çok dört kadınla sınırlamış ve erkeğin eşleriyle eşit oranda ilgilenmesini de şart koşmuştur.)
Kaynak: Büyük Larousse
