TABABET, -ti a. (ar. fıbb’dan tababet). Esk. Tıp bilimi; doktorluk: "Zavallı halka karşı merhamet yoktur tababette" (Neyzen Tevfik).

—ANSİKL. Huk. 11 nisan 1928 tarih ve 1219 sayılı, Tababet ve şuabatı sanatlarının tarzı icrasına dair kanun’a göre hekimlik, dişçilik, ebelik, sünnetçilik ve hastabakıcılık, ancak yetkili kişiler tarafından yapılabilir. Hiçbir çıkar karşılığı olmasa da, diplomasız ve izinsiz olarak bu meslekleri yapanlar çeşitli cezalara çarptırılır.