TABİİYET, -ti a. (ar. tâbi’ veliyeften tabi’iyyet). Esk.
1. Bir şeye ya da kimseye bağlılık, bağımlılık.
2. Bir devletin tebasından olma, uyrukluk.
3. Tabiiyeti asliye, bir kimsenin doğumundan itibaren bulunduğu tabiiyet. || Tabiiyeti meksube, sonradan girilen, kabul edilen uyrukluk.

—Esk. ida. Tabiiyet kalemi, Osmanlılar'da imparatorluk sınırları içindeki yabancıların kayıtlarını tutan, Hariciye nezareti’ne bağlı resmi daire.

—Uluslarar. huk.vatandaşlık.