TABUT, -tu a. (ar. tsbüf).
1. Ölünün mezarlığa götürülürken içine konulduğu uzun sandık.
2. Yörs. İçine yumurta konan uzunca sandık.

—İsi. Mülsümanlığın ilk dönemlerinde ölüleri tabutsuz gömme geleneği vardı. Böylelikle ölenin çıktığı toprağa kavuşması amaçlanırdı. Müslümanlıkta ilk tabut Hz. Muhammet'in kızı, halife Ali'nin eşi Fatma için kullanıldı. Tabutun din yönünden ölüyü taşımasından başka bir önemi yoktur. Müslümanlarda tabuta sade bir örtü örtülür, tabutun süslenmesi geleneği yoktur.