TAKAT, -tı a. (ar. takat)
1. Bir işi yapabilme, başarabilme gücü; derman, güç.
2. Takat getirmek, bir güçlüğe, sıkıntıya katlanmak, dayanmak. || Takati kalmamak, takati kesilmek, takati tükenmek, gücü, kuvveti bitmek, güçsüz kuvvetsiz bir duruma düşmek.

—Esk. Takat-fersa, dayanılmaz, katlanılmaz: ' 'Ekmek pahasına koşmak bir derdi takat-fersa idi" (H. Z. Uşaklıgil). || Takat güdaz, gücü kuvveti eriten. || Takat-şiken, takati tüketen: "Bir sabah evde, bütün bir şebi takat-şikenin..." (Tevfik Fikret).