TAVİL sıf. (ar. fü/'den (avîl). Esk.
1. Uzun boy ya da mesafe için kullanılır.
2. Uzun süren ömür için kullanılır.

—Ed. Aruz vezninde ana kalıplardan biri. (Bk. ansikl. böl.)

—Feilâtün ( ), me-lâilün (------- ), müstef'ilün (--------- ) gibi kalıpçılardan herhangi birinin bazen bir sayfa tutan upuzun dizelerde sıralanmasıyla oluşan vezin; bu veznin kullanıldığı tür. (Genellikle gülmece yapıtlarında uygulanmıştır.)

—ANSİKL islamöncesi arap şiirinin ünlü temsilcilerinden imri ül-Kays'ın Kâbe’de- ki Yedi askı arasında yer alan şiiri tavil bah- rindeydi. Bu bahir türk edebiyatında kullanılmadı.