TEBAYÜN a. (ar beyn'den tebâyün). Esk.
1. iki şey arasındaki karşıtlık, zıtlık, uyuşmazlık.
2. Tebayüni efkâr, fikir uyuşmazlığı.

—Esk. mat. Aynı rakamla bölünmesi mümkün olmayan iki sayı arasındaki ilgi,

—isi. huk. Tebayüni adad, iki sayı arasında birden başka ortak bölen bulunmaması. (3 ile 5, 7 ile 9 arasında olduğu gibi.)