TEBEYYÜN a. (ar. beyan'dan tebey- yüri). Esk.
1. Ortaya çıkma, belirme: "Kelimelerin eski şekillerini ve asli manalannı tebeyyûn maksadıyla..." (F. Köprülü).
2. Tebeyyün etmek, ortaya çıkmak, belli olmak: Masumiyetim ve suçsuzluğum tebeyyün ediyor" (Nâzım Hikmet).