TEBYİN a. (ar. beyân'dan tebyin). Esk.
1. Açıkça anlatma, meydana çıkarma. "Bu hayatın esâsı hikmeti vicdânı tebyindir" (Neyzen Tevfik).
2. Tebyin etmek, açıkça ortaya koymak, anlatmak: "Orada nikâh rabıtasının o kadar az bir kıymete haiz olduğu tebyin eder" (F. Köprülü).