TECER (Ahmet Kutsi), türk şair yazar (Kudüs 1901 - İstanbul 1967). Halkalı yüksek ziraat okulu'nu bitirdi (1922). Bir süre Sor- bonne üniversitesi edebiyat fakültesi felsefe bölümü'nde okudu (1925-1927); öğrenimini İstanbul Üniversitesi edebiyat fakültesi felsefe bölümü'nde tamamladı (1929). Gazi eğitim enstitüsü'nde başlayan meslek yaşamını Sivas'ta edebiyat öğretmenliği ve milli eğitim müdürlüğü (1930-1934), Ortaöğretim genel müdürlüğü (1934 -1941), Talim ve terbiye kurulu üyeliğiyle (1941-1942) sürdürdü. Urfa milletvekilliğinden (1942-1946) sonra Devlet konservatuvan'nda öğretmenlik (1948), Paris'te kültür ataşeliği ve öğrenci müfettişliği (1949 -1951) yaptı; Galatasaray lisesi (1951'den başlayarak), İstanbul Belediye konservatuvarı (1953'ten başlayarak), Güzel sanatlar akademisi’nde (1957'den başlayarak) ders vererek emekliye ayrıldı (1966). Şiiri halk edebiyatı kaynağından geniş ölçüde beslenmiştir. Bu şiirde geleneksel hece veznine ve koşma biçimine üçlükler ("Anneler"), uzun dizeleri izleyen daha kısa dizeler ("Tabiat adam"da 11 ve 5 heceli, "Unutmam sizi”de 14 ve 7 heceli, "Kaybolan çocuğa çağrı’'da 11,7 ve 3 heceli vb.) eklenmiştir. Şive taklidinden ("Köy odası"), deyimler ve tekerlemelerden ("Çıkmaz aylar") yararlanılmıştır. Köyle ("Orda bir köy var uzakta"), köy gerçekleriyle ("Köy mezarlığı", “Köyde bir garip ihtiyar”, "Hano'nun gözleri yolda” vb.) ilgili konuların yanı sıra doğa ("Tabiat adam", “Kır uykusu” vb.), sevgi (“Çıngırak"), anne ve çocuk sevgisi (“Annem”, "Nenni nenni” vb.), ölüm düşüncesi ("Ölü", "Besbelli", “Mezar taşlan" vh), tarih, efsaneler ("Yılda bir", “Ben Süleyman") önemli yer tutar. Birçok şiiri (“Halay", "Halay çeken kızlar”, "Bağlamacıya” vb.) halk sanatları ve folklor besler. Yurt yöreleriyle ilgili güzellemelere ("Karadeniz türküsü", “Adana destanı", "Fırat ağlıyor" vb.) sık sık yer verilmiştir. Öte yandan fransız simgeciliğinden gelen etkiler görülür. Doğadan kaynaklanan simgeler (“Rüzgâr”, "Deniz", 'Ağaç” vb.), saf şiir anlayışına uygun ürünler ("Nerdesin”) kendini gösterir. Sivas lisesi’nde öğretmenliği sırasında ilk kez bir halk şairleri bayramı düzenlemiş (1931), kurduğu Halk şairlerini koruma derneği'yle (1932), Âşık Veysel, Talibi Coşkun, Ali izzettin gibi halk şairlerinin aydın çevrelerce tanınmasını sağlamıştı. Halkevlerinde yönetici olarak görev yapmış, Halkevleri dergisi Ülkü'de halk şiirinden kaynaklanan bir edebiyat anlayışının yaygınlaşmasına çalışmıştı (1941-1945). Halk edebiyatıyla bütün yaşamı boyunca yakından ilgilendi, özgün araştırmalar (Cezayir halk şairleri, Köroğ- lu, Nasrettin Hoca, Ortaoyunu, Köylü temsilleri vb.) yayımladı. Halk edebiyatından kaynaklanan (Koçyiğit Köroğlu, basılışı 1969), yerli yaşamı yansıtan, çarpık kültür değişmelerini eleştirirken, ortaoyunu olanaklarını kullanan oyunları (Köşebaşi, 1947; Bir pazar günü, 1959; Satılık ev, 1961) vardır.