TEMBİH a. (ar. nebeh, uyarma dan ten- bih).
1. Organizmada bir uyarım yaratma, bir uyarımı yaratan güç; uyarı, uyarma.
2. Bir şeyin belli bir biçimde yapılmasını söyleme; bunu ısrarla anımsatma; bu amaçla söylenen söz; uyarma, uyarı: Tembihlere kulak asmamak.
3. Tembih ettek. bir şeyin yapılmasını ya da yapılmalasını istemek: Çocuğa, terliyken su iplemesini tembih etmek.

—Psik. - UYARIM.