TEMERKÜZ a. (ar. merkez den temerküz.). Esk.
1. Bir yeri merkez alma: "Kâr enenmiyor vermez " (Şükrü Kaya).
2. Bir yare toplanma, birikme.
3. Temerküz etmek, bir yeri merkez almak, bir yerde toplanmak.
4. Temerküz kampı, toplama kampı.

—İŞİ. ikt. - MERKEZİLEŞME.