TENAKUZ a. (ar. nafcz'dan tenakuz) Esk.
1. Anlam aykırılığı, çelişme çelişki.
2. Tenakuza düşmek, bırbirıyle çelişen sözler söylemek.

—İSİ. huk. Birbirinin karşıtı olan iki ifade (örneğin, şahit şahadet ederken farklı ifadelerde bulunursa, bu açıklamalar arasında tenakuz olduğu için şahadeti geçersiz sayılır.)