TENVİN a (ar nun'dan tenvin). Esk. dilbiig.
1. Arapça bir kelimenin sonunu ‘W, "in", "un" okutmak için kelimenin son harfine konulan işaretler, bu işaretleri koyma işlemi.
2. Tenvini gali, sonu ünsüzle biten kafiyeye eklenen tenvin. || Tenvini mukabele, cemi müzekkeri salimin dişil karşılığı. || Tenvini temekkün, eklendiği sözcüğün isim olduğunu bildiren tenvin. || Tenvini tenhir, belirtili isim tamlaması ile belirtisiz isim tamlamasını ayıran tenvin. | Tenvini terennüm, mısra sonundaki "üstün" tenvininin a okunması hali.

—Sesbilg. NUNLAMA'nın eşanlamlısı.