TERENNÜM a. (ar. renem'den terennüm). Esk.
1. Güzel ve alçak bir sesle şarkı mırıldanma.
2. Kuşun şakıması, ötmesi.
3. ifade etme, anlatma.
4. Terennüm etmek, eylemek, hafif-ve tatlı bir sesle şarkı mırıldanmak.
5. Terennüm -saz, terennüm-senc, şarkı söyleyen, terennüm eden.

—Müz. Türk müziğinde kâr, beste, ağır semai, yürüksemai gibi büyük formda ve sözlü yapıtlarda mülazime ya da nakaratı karşılayan bölüm. (Ten nen na tene dir ney ya la yele lal le II gibi anlamı olmayan hecelerden, canım, mirim, ömrüm, gülüm gibi tek kelimelik ya da şuhı cihan, servi revan, tende canım gibi iki kelimeden oluşur. Terennümlerde tek bir mısranın da kullanıldığı görülmüştür.)