TETEBBU, -u a. (ar. tebaadan tetebbu’). Esk.
1. Bir konuyu, en ince noktalarına kadar inceleme, araştırma: "Birtakım tezatlara rastgelinir ki bunlar ancak terkibi bir tetebbu tarikiyle giderilebilir" (Ragıp Hulusi).
2. Tetebbu etmek, incelemek, araştırmak: "Bunun üzerine mütemadiyen bunları tetebbu ederek tamamıyla tasrif edince..." (M. F. Köprülü).