TEVAFUK, -ku a. (ar. vâfk'ten tevâfuk) Esk.
1. Uygun gelme birbirine uyma.
2. Tevafuk etmek, eylemek, uymak, uygun gelmek.

—Esk. mat. Tevafukı adat, birbiriyle tam bölünemeyen iki sayının üçüncü bir ortak bölenle bölünmesi.