TEVAHHUŞ a. (ar. vahşetten tevahhuş) Esk.
1. Korkma, ürkeklik içinde bulunma
2. Yalnız kalmaktan korkma.
3. Tevahhuş etmek, korkmak, ürkmek: "Kölemen askerine itibar etmediğinden anlar dahi bundan tevahhuş ederek anı kati ile..." (Cevdet Paşa, XIX. yy.).