TEVECCÜH a (ar vech'ten teveccüh). Esk.
1. Bir yöne dönme, yönelme.
2. Birine yakınlık duyma, onu beğenme.
3. Güleryüz gösterme, hoşlanma.
4. Teveccüh etmek, yönelmek; güleryüz göstermek: "Ara sıra garbe teveccüh eden başlarımızda resâneti vicdânı temin edecek kuvvet menbaları bulamıyordu ’' (Cenap Şahabettin). "Böyle menkûb olup da aleyhinde bulunduğu bir zata tekrar ikbal teveccüh ederse, o zaman onu göklere çıkarmak için..." (R. H. Karay).
5. Teveccühünüz, övülen, iltifat edilen bir kimsenin kendisini öven kişiye teşekkür anlamında kullandığı alçakgönüllülük belirten söz.

—Esk. bot. Teveccüh ale-z-ziya, ışığayö- nelim. || Teveccüh ale-z-ziya-iş-şems, güneşeyönelim.