TEVLİT a. (ar. vilsdet'dan tevlid). Esk.
1. Dünyaya getirme, doğurma.
2. Bir şeyin oluşmasına, ortaya çıkmasına neden olma.
3. Doğuma yardımcı olma, doğurtma.
4. Tevlit etmek, doğurmak; doğurtmak; meydana getirmek; neden olmak: ' Bu makaleleri tevlid eden fikirler şairane olduğu için..." (H. Z. Uşaklıgil).