TROMBON a. (fr. trombone; ital. trom- bone; trompet’ten). Müz.
1. Çalgıcının, seslerin yüksekliğini ayarlamak için, titreşim halindeki hava borusunu uzatıp kısalt masını sağlayan bir sürgüsü olan nefesli ve ağızlıklı çalgı. (Bk. ansikl. böl.)
2. Pistonlu trombon, sürgünün yerini pistonların aldığı trombon.

—Radyotekn. Trombon anten, bir dalga boyu uzunluğunda bir iletkenden oluşan anten; bu iletkenin, merkez bölüme koşut olarak birbirlerine doğru katlanmış çeyrek dalga boyu uzunluğundaki uçları bakışımlı olarak bir besleme hattına bağlanır.

—ANSİKL. Müz. Trombon kulisinin yedi değişik "pozisyon”u, iki sekizliyi aşan bir kromatik ıskalayı olanaklı kılar. Sürgülü trombonların 4 türü vardır: alto trombon (ut anahtarı), tenor trombon (ut anahtarı), bas trombon (4. fa anahtarı) ve tenor trombonun pes oktavından ses veren kontrabas trombon (4. fa anahtarı). Sürgü, sürate izin vermez, caz müziğinde glissando etkisini elde etmek için kullanılır.