TURANİ sıt. ve a. (öz. a. turan ve -/'den türâni). TuranlI.

♦ a. Dilbil. Bugün ural-altay denen dilsel bütüne eskiden verilen ad.

—ANSİKL. Tarihçi Bunsen bu terimi hintçe ve sami dillerden olmayan asya ve avrupa dilleri için kullandı (1854). Max Müller Doğu'da sami ve ari diller dışındaki üçüncü dil grubunu bu adla andı (1855); turani diller arasında fin-ugur, ural-altay dilleriyla birlikte siyam, tibet, malaya dillerine de yer verdi. Lenormant gruba sümer dilini de alıyordu (1874). Castren eski altay dillerini şöyle belirlemiştir: fin-ugur, samoyedce, türk-tatar, moğol ve tunguz dilleri (1862). Daha sonraki araştırmacılar ural grubuyla (fin-ugur, samoyedce) altay grubunu (türk, moğol, mançu, tunguz) birbirinden ayırdılar ve turani dilleri adını kullanmayı bıraktılar.