ŞAHİKA a (ar şahika). Esk.
1. Dağ tepesi; doruk, zirve: "Meleklerin aşiyanesi mutlak bu cebel-i nurun şâhikasıdır" (Samipaşazade Sezai, XIX. yy.).
2. Bir şeyin en üst noktası, en üst aşaması; doruk: ‘ 'Bizim kağnılı zaferin şâhikasına çıkışımız o çengin en çetin hakikatidir" (Neyzen Tevfık).