ŞAN a. (ar. şe'n, yeni oluşan, durum, hal’den).
1. Ün, şöhret: Bu yiğit adamın şanı yörede büyük bir hızla yayıldı.
2. Şan olmak, bir olaydan ya da durumdan söz ederken, herkesçe duyulrflak, öğrenilmek: Şan olsun diye sen tut babandan kalan parayı herkese dağıt. || Şan vermek, tanınmak, ün salmak. || Şanından saymak, bir şeyin, kendisinden beklenen, ona yakışır bir şey olduğunu düşünmek: ikramda bulunmayı zengin olmanın şanından sayardı. || (Bir kimsenin) şanından olmak, bir şeyden söz ederken, ona yakışan, onun için gerekli olan şeylerden biri olmak: Sertlik, dayanıklılık yiğitliğin şanın- dandır.

—Esk.
1. Hal, durum.
2. Karakter, te- biat, huy.
3. Hak.
4. Şan-ı insaf, insafa yakışan şan.

ŞAN a. (fr. chant). insan sesiyle ezgili sesler çıkarma, müzik yapıtlarını seslendirme sanatı: Şan dersleri almak. Şan resitali.