ŞECAAT, -tl a. (ar. şecaat) Esk. Cesaret, yiğitlik, yüreklilik.

—isi. fels. İnsanın temel ruhbilimsel tepkilerinden biri olan öfke (gazap) duygusunun ılımlı düzeye indirilmesiyle kazanılan ahlaksal erdem. (İslam düşünürleri Platon felsefesinden kaynaklanan bir anlayışla, temel ahlaksal erdemleri hikmet, şecaat, iffet ve adalet biçiminde sıraladılar. Şecaat, öfke gücünün aşırılığı anlamına gelen saldırganlık [tehevvür] ile zayıflığı anlamına gelen korkaklığın [cübün, cebanet] ortasıdır.)