ŞEŞ sıf. (fars. şeş). Esk.
1. Altı.
2. Şeşi beş görmek, şaşkınlaşarak görüşünde aldanmak, yanlış görmek anlamında alay yollu söylenir.
3. Şeş ü beş, şeş beş — ŞEŞBEŞ. || Şeş-cihel, altı yön; her taraf; dünya. || Şeş-cihar, şeş ü cihar — ŞEŞCİHAR || Şeş-der - ŞEŞDER. || Şeş ü dû — ŞEŞİDÜ. || Şeş üse- ŞEŞÜSE. || Şeş ü yek - ŞEŞYEK. II Şeş-hane -> ŞEŞHANE. || Şeş -pa, altı ayaklt.il Şeş-per - ŞEŞPER. || Şeş -sad, altı yüz. || Şeş-sale, altı yıllık ömrü olan; altı yaşında. || Şeş-ta - ŞEŞTA. || Şeş -tar - ŞEŞTAR.

—Esk. gökbil. Şeş-arus, şeş-banu, altı gelin, altı hanım; Merkür, Venüs, Dünya, Mars, Jüpiter, Satürn gezegenleri.

—Hat. Şeş kalem, aklâm-ı sitte denilen altı tür yazıya, özellikle iranlılar'ca verilen ad.