ŞEVAİB çoğl. a, (ar. şa'ibe’nin çoğl. şe- va’ib’yEsk.
1. Ayıplar, kusurlar: '.'Tahavvü- lalı zamanın, şevaibi dehrin" (Neyzen Tev- fik).
2. Eserler, izler.
3. Kuşkular: "... bütün hayat-ı zihniye ve asabiyesinin şeva- ibini dağıtır." (H. E. Adıvar).