ŞİFA a. (ar. şifa1)
1. Bir hastalıktan kurtulma, iyileşme, sağlığa kavuşma: Bir kimseye acil şifalar dilemek.
2. Şifa bulmak. iyileşmek. || Şifa niyetine, bir şeyi yıl içinde ilk kez yerken ya da bir kimseye ilaç verilirken "yarar sağlaması dileğiyle” anlamında söylenir. || Şifa vermek, iyileştirmek, sağlığına kavuşturmak. |j Şifalar olsun, bir kimse aksırdığı ya da ilaç içtiği zaman söylenen iyi dilek sözü. || Şifayı bulmak, şifayı kapmak, sözkonusu bir kimseyse, hastalanmak, hastalığı artmak: iyi giyin, yoksa bu soğukta şifayı bulursun; herhangi bir şeyse, iyice bozulmak.

—Ekmekç, Şifa suyu, fırına konacak ekmeğin üzerine, kabuğunun parlak olması için sürülen su. (Yumuşak bir fırçayla hamurun üzerine sürülen bu su [nişastalı da olur] ekmeğin kabuk renginin parlak olmasını sağlar.)