ŞİRİN sıf. (fars. şirin, tatlı'dan).
1. Sevimli, hoş, cana yakın kimse ya da hoş, sevimli bir şey için kullanılır: Yaramaz fakat çok şirin bir oğlan. Parkın bitişiğinde tek katlı şirin bir ev.
2. (Bir kimseye) şirin görünmek, (onun) beğeneceği biçimde davranmak.

—Esk. Şirin-avaz, tatlı sesli, sesi güzel. || Şirin-cemal - ŞİRİNCEMAL. || Şirin-eda - ŞİRİNEDA. || Şirin-güvar, içimi güzel, içimi hoş. || Şirin-guftar, şirin-kelam, şirin-sühen, hoşsohbet. || Şirin-kâm -ŞİRİNKÂM. || Şirin-kâr — ŞİRİNKÂR. || Şirin-tab, yumuşak tabiatlı. || Şirin-ter -ŞİRİNTER. || Şirin -zeban - ŞİRİnzeban.