ŞUR sıf. (fars. şuriden'den şut). Esk.
1. Tuzlu, çorak yer için kullanılır.
2. Şur -baht, şanssız, bahtsız. |j Şur-çeşm, kıskanç. || Şur-efgen, kargaşalık çıkaran, ortalık karıştıran. || Şur-engiz, gürültü koparan. || Şurgâh, kargaşalık, kavga yeri.

♦ a. Gürültü, yaygara, şamata.