SABİ sıf. ve a. (ar. şabâvef’ten şabt). Esk. Ergenlik çağına ulaşmamış erkek çocuk: "Harmanisini sırtından atmış bir sabiyi namürâhikın çıplak vücudunu tasvirdir" (Mehmet Tevfik).

—Tasav. Sabi-i muhabbir, Tanrı vergisi olarak yüksek gerçeklerden söz ettiğine ve anladığına inanılan çocuk.

SABİ sıf. ve. a. (ar. şsbi"). Esk. Yıldızlara tapan.