SCHNEBEL (Dieter), alman besteci ve tanrıbilimci (Lahr 1930). Papaz oldu. 1957 -1963 arasında Kaiserslautern'de, 1963 -1970 arasında da Frankfurt'ta tanrıbilim profesörüydü. 1976'da Berlin Güzel sanatlar okulu'nda deneysel müzik ve müzik- bilim öğretmenliğine atandı, ilk yapıtlarında Stockhausen'ın izinden gitti. Daha sonra John Cage'in dizisel müziğe yönelttiği eleştiriden çok etkilendi. Zamanla kişisel besteleme yollarını kabul ettirdi: kolektif besteleme, optik gereçlerin kullanılması, çeşitli akustik yardımcılardan yararlanma, sesin yadsınması, sessiz dil, dinleyicinin katılımı. On iki vokal grup için Dt 31,6 (1958) ile anlatıcı ve çalgıcılar için Glossolalie (1959-1961), sanatının belli başlı özelliklerini çok iyi yansıtırlar: bir metindeki sözcüklerin müzikal amaçlarla kullanılması, insan sesinin bağımsızlık kazanması. Birer dinletme süreci olan Gehörgâng'ların kapsamındaki başlıca iki yapıt, projektör, dinleyiciler, manyetik bant, anlatıcı ve vurmalılar için gece müziği Ki-No (1963-1967) ve onun kitaplaşmış biçimi Mo-No (1969), Schnebel'in, sesi görüntüyle tamamlama düşüncesini açıkça dile getirir. Maulwerke (gaga yapıtları) başlıklı dizi (1974), işlenmemiş ve dönüştürülmüş seslerle diapozitif ve film gösterimlerinin bir bireşimi olarak görülmelidir. Sahne yapıtlarından, Maulvverke'nin uzantısı olarak tasarlanmış Körpersprache (Thanatos-Eros II) [1980], solist ses ve orkestra için Kantat (1983) ve Jowaegerii (1983) anılmaya değer. Başlıca yazılarını Denkbare Musik (Düşünülecek müzik) [1972] başlığı altında bir araya getirdi. Stockhausen'ın yazılarını dört cilt halinde yayımladı. Mauricio Kagel üzerine bir monografi yazdı: M. Kagel-Musik, Theater, Film (1970).