SEFALET, -ti a. (ar. sefalet).
1. Tam bir yokluğa varacak ölçüde büyük bir yoksulluk durumu: Bir arkadaşı sefaletten kurtarmak. Sefalete mahkûm olmak. Büyük bir sefalet içinde yaşamak.
2. Esk. Değersizlik, düşüklük.
3. Sefalet çekmek, yokluk ve yoksulluk içinde yaşam sürmek.